شعر غروب پاییز از فریدون مشیری
دﻟﻢ ﺧﻮن ﺷﺪ از اﯾﻦ اﻓﺴﺮده ﭘﺎﯾﯿﺰ از اﯾﻦ اﻓﺴﺮده ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ
ﻏﺮوﺑﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺎر دارد ﻫﻤﻪ درد اﺳﺖ و ﺑﺎ دل ﮐﺎر دارد
ﺷﺮﻧﮓ اﻓﺰای رﻧﺞ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺳﺖ ﻏﻢ او ﭼﻮن ﻏﻢ ﻣﻦ ﺟﺎوداﻧﯽ ﺳﺖ
اﻓﻖ در ﻣﻮج اﺷﮏ و ﺧﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺮاﺑﺶ رﯾﺨﺘﻪ ﺟﺎﻣﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ
ﮔﻞ و ﮔﻠﺰار را ﭼﯿﻦ ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻦ اﺳﺖ ﻧﮕﺎه ﮔﻞ ﻧﮕﺎه واﭘﺴﯿﻦ اﺳﺖ
ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﯾﯽ وﺣﺸﯽ ﺑﺎل در ﺑﺎل اﻣﯿﺪ ﻣﺒﻬﻤﯽ را ﮐﺮده دﻧﺒﺎل
ﻧﻪ در ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﻮر زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﻪ در ﻣﻬﺘﺎب ﺷﻮر ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ
ﮐﻼﻏﺎن ﻣﯽ ﺧﺮوﺷﻨﺪ از ﺳﺮ ﮐﺎج ﮐﻪ ﺷﺪ ﮔﻠﺰار ﻫﺎ ﺗﺎراج ﺗﺎراج
ﺧﻮرد ﮔﻞ ﺳﯿﻠﯽ از ﺑﺎد ﻏﻀﺒﻨﺎک ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﯿﻠﯽ ﮔﻠﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺮ ﺧﺎک
ﭼﻤﻦ را ﻟﺮزه ﻫﺎ در ﺗﺎر و ﭘﻮد اﺳﺖ رخ ﻣﺮﯾﻢ ز ﺳﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﮐﺒﻮد اﺳﺖ
ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺧﺮﻣﯽ از ﯾﺎد ﺑﺮده ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮگ ﮔﻞ را ﺑﺎد ﺑﺮده
ﻧﺸﺎن ﻣﺮگ در ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر اﺳﺖ ﺣﺪﯾﺚ ﻏﻢ ﻧﻮای آﺑﺸﺎر اﺳﺖ
ﺳﺮی ﺑﺎﻻ ﮐﻨﻢ از ﺳﯿﻨﻪ ﮐﻮه دﻟﻢ ﮐﻮه ﻏﻢ و درﯾﺎی اﻧﺪوه
ﺑﻪ داﻣﺎﻧﺶ درآوﯾﺰد ﺑﻪ زاری ﺑﻨﺎﻟﺪ زﯾﻨﻬﻤﻪ ﺑﯽ ﺑﺮگ و ﺑﺎری
ﺣﺪﯾﺚ ﺗﻠﺦ اﯾﻨﺎن ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻠﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﺎز ﺟﻮﯾﺪ
ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﮔﻠﻮﯾﻢ اﮔﺮ ﺑﺎ او ﻧﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ
ﻓﺮود اﯾﺪ ﻧﮕﺎه از ﻧﯿﻤﻪ راه ﮐﻪ دﺳﺖ وﺻﻞ ﮐﻮﺗﺎﻫﺴﺖ ﮐﻮﺗﺎه
ﻧﻬﯿﺐ ﺗﻨﺪ ﺑﺎدی وﺣﺸﺖ اﻧﮕﯿﺰ رﺳﺪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎراﻧﯽ ﺑﻼﺧﯿﺰ
ﺑﺴﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﺮوﺷﻢ ﻫﺎی ﺑﺎران ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ز ﻣﺎ ﺑﯽ ﺑﺮگ و ﺑﺎران
ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﺎن را ﻧﻈﺮ ﮐﻦ در اﯾﻦ وادی ﻗﺪم آﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﮐﻦ
ﺷﺪ اﯾﻦ وﯾﺮاﻧﻪ وﯾﺮاﻧﺘﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺷﺪ ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺗﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﺎن ﻣﯽ دﻫﯽ ﺑﺮ داﻧﻪ در ﺧﺎک ﻏﺒﺎر از ﭼﻬﺮ ﮔﻞ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭘﺎک
ﻏﻢ دل ﻫﺎی ﻣﺎ را ﺷﺴﺘﺸﻮ ﮐﻦ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺳﻌﺎدت آرزو ﮐﻦ ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮی
